Instagramowe wspomnienia spacerowe

Ponad 2 miesiące w obrazkach.
Lubię te wyprawy krótsze i dłuższe. Bez względu na pogodę.

Lubię też gapić się na Antoninę. I na W. wygłupiającego się razem z Nią. Robić śmieszne miny, uśmiechać się, rozmawiać razem i słuchać Jej śmiechu;)
Głównie na tym właśnie upływają nam całe dnie.
I na odkrywaniu nowej muzyki, odkurzaniu starej i czytaniu po kilka stron rozpoczętych książek z różnych dziedzin.

Próbuję też znaleźć swój własny styl fotografowania niemowlęcia. Nie jest łatwo.
Nie zdecydowałam jednak czy będą tu pojawiały się Jej zdjęcia.

Nie chcę umieszczać tutaj przypadkowych i niedbałych zdjęć. Może dlatego tak rzadko macie okazję coś tu oglądać. Szukam wciąż nowych inspiracji i w dalszym ciągu próbuję określić swoje miejsce w fotograficznym świecie. Co także nie jest łatwe. Jak widać kryzys, który dopadł mnie w styczniu wciąż trwa i ma się dobrze mimo chwilowego uśpienia;) Zdecydowanie potrzebuję nowego otoczenia i ludzi. I wrażeń. Bo mimo całego piękna otaczającego mnie świata i ludzi tutaj pragnę więcej stymulacji:) Ale już niedługo:) W styczniu wybieramy się bowiem w rodzinne strony na dłużej (chwała norweskiemu urlopowi macierzyńskiemu:) ) liczę więc na fotograficzny powiew świeżości:)

Ale do rzeczy.

O.

Obiecałam dwa posty o tej samej tematyce.
Oto jest i drugi. Długo się zabierałam;)

Cztery tygodnie temu. Niedziela. Długi spacer. Słońce i rosa. Zjawiskowy widok gdziekolwiek by się nie spojrzało:)
Miałam szczęście, że wzięłam ze sobą aparat. I, że A. spała;)

Bardzo lubię jesienne słońce. Za jego miękkość i łagodność. A także nieprzewidywalność. Tylko ono potrafi kreować tak nostalgiczne pejzaże i cały dzień mienić się w kroplach wody.

Te kolory też lubię.

Dobrej nocy

Can't help myself

Na początku muszę Was uprzedzić, iż temat będzie Wam znany, by nie powiedzieć nawet, że po częstokroć tu powielany;)

Teraz już ze spokojnym sumieniem mogę zaserwować dwa posty z moimi ulubionym motywem zdjęć a mianowicie z kroplami...;) Tak, wiem co myślicie. Z pewnością zastanawiacie jakim cudem jeszcze mi się to nie znudziło. Otóż moi Kochani, nie znudziło, co więcej, będzie tu temat ten gościł pewnie często, ponieważ ja uwielbiam świat skąpany w milionach kropel deszczu, rosy lub topniejącego śniegu. Wydaje się wtedy dużo bardziej zachwycający, by nie powiedzieć magiczny (jakkolwiek tandetnie by to nie zabrzmiało;) )

Wczoraj po raz pierwszy udało mi się złapać aparat, włożyć zimowe buty i kurtkę, którą z sukcesem, aczkolwiek z niemałym trudem, już udaje mi się dopiąć i wybiec na zewnątrz, jak za starych dobrych czasów, by uwiecznić choć na kilku zdjęciach iskrzący się poranek:)

Powoli, powoli, małymi kroczkami dopasowujemy się z Antoninką, tak by każdy z nas był zadowolony:) Muszę się pochwalić, że nawet udaje mi się, po długiej przerwie, gotować już od dłuższego czasu coś bardziej skomplikowanego niż wodę na herbatę;)

O.

1 month

Już po 12, więc wczoraj Antonina skończyła pierwszy miesiąc:) Nie sądziłam, że tyle radości daje samo obserwowanie Jej! Pierwszy dźwięk, inna minka, nowy uśmiech...niesamowite:) I mimo zmęczenia, czasem braku śniadania o 1 po południu daje nam ogrom cudownych przeżyć. Wrzesień przeleciał mi niepostrzeżenie. Gdy nie miałyśmy jeszcze czasu wyjść na spacer by nacieszyć się jesiennym słońcem i kolorowym światem wokół, rzucałam tęskne spojrzenia przez okno na czerwono-złote rośliny mając ochotę złapać za aparat i wybiec jak najszybciej na zewnątrz by znów zrobić kilka zdjęć... W tym tygodniu nawet udało mi się upiec chleb po raz pierwszy od 2 miesięcy. A więc przynajmniej kilka rzeczy wraca do porządku;) I bardzo mnie to cieszy. A tygodniowe odwiedziny Dziadków cieszą jeszcze bardziej:) Dziękuję ogromnie za Wasze odwiedziny i wszystkie życzenia pod ostatnim postem. Pewnie jeszcze przez jakiś czas będzie mnie tu mało. I mimo, że nie mam czasu zostawiać komentarzy, zaglądam i bywam u Was, bo to coś do czego bardzo tęsknię.

ps nie rozumiem dlaczego blogger zbił mi cały tekst w jedną całość i nie mogę tego zmienić...

1 week

Będzie dziś bardzo lakonicznie.

Antonina jest już z nami dokładnie od tygodnia:)
I nie napiszę nic więcej bo na usta (klawiaturę) cisną mi się same patetyczne wyznania;)


O.

Tough decision

Wstać czy nie wstać z łóżka? - oto jest pytanie;) Wstać! Przecież zawsze można wrócić do niego później;))
Dziś zdecydowanie było po co:)) Przepraszam Was jednak, zdjęcia nie są idealnej jakości bo robione telefonem - byłam zbyt zaspana i za bardzo się spieszyłam.
Nie mogłam sobie jednak darować by nie podzielić się tą mgłą, otulającą prawie każdy poranek, z Wami. Moją nieodzowną towarzyszką tutaj. Jestem jednak silnie zmotywowana, by następnym razem przygotować się lepiej, wstać jeszcze (o zgrozo!) wcześniej i zrobić zdjęcia już za pomocą mojego aparatu i statywu. Zostało mi niewiele czasu!;) Choć muszę przyznać, że gonienie za widokami z malutką A. bujającą w brzuchu nie jest zbyt komfortowe;))



Pierwsze to widok z mojej sypialni.

Uciekam, czas przygotować w końcu po raz pierwszy tartę tatin na popołudniową wizytę Przyjaciół.
Wspaniałej niedzieli:)
O.